Η κρυφη γοητεια της τεχνολογιας

Γνωριμίες με την τεχνολογία

Ο Μιχάλης κληρονόμησε το εμπορικό της Αιόλου από τον πατέρα του.

Στις δεκαετίες βέβαια του 70 και του 80, το μαγαζί είχε δουλειά. Όταν ανέλαβε ο Μιχάλης, μετά τα μέσα του ’90,τα κινέζικα ρούχα είχαν ήδη αρχίσει να εισβάλλουν για τα καλά στην ελληνική αγορά. Αφού επέμεινε για 2-3 χρόνια στο παραδοσιακό μοντέλο χωρίς αποτέλεσμα, ο φίλος μας πήρε την γενναία απόφαση να αλλάξει τον χαρακτήρα του μαγαζιού. Από σχετικά ακριβά ενδύματα για μεσόκοπες κυρίες, να το γυρίσει σε φθηνά ρούχα για νέες κοπέλες.

Στην αρχή, όπως ήταν φυσικό, η πελατεία του τσίνησε. Όλες οι ώριμες κυρίες, πελάτισες δεκαετιών, άρχισαν τα παράπονα – πως να φορέσουν σε αυτή την ηλικία ροζ μπλουζάκι και μωβ κολάν?

Ο Μιχάλης όμως την απόφαση του την είχε πάρει – και μάλλον είχε κάνει καλά. Όταν τα επόμενα χρόνια οι παραδοσιακοί ανταγωνιστές του έκλειναν ο ένας μετά τον άλλον, αυτος τουλάχιστο κατάφερνε να επιζεί.

Γρήγορα ο Μιχάλης συνειδητοποίησε ότι η καινούρια του απόφαση είχε και παράπλευρα οφέλη. Πρώτη φορά το κατάλαβε μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα, όταν δυο αγγλιδούλες που έκαναν τουρισμό στην Αθήνα μπήκαν στο μαγαζί αποφασισμένες να αγοράσουν ροζ σορτσάκια. Χωρίς πολλά – πολλά τον παρέσυραν στο δοκιμαστήριο όπου τον περιποιήθηκαν δεόντως – κέρδισαν έτσι επάξια τα σορτσάκια και τα μπλουζάκια που τους άρεσαν!

Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000 λίγα πράγματα άλλαξαν στην ρουτίνα της ζωής του Μιχάλη και στην ζωή του μαγαζιού. Το σημαντικότερο νέο ίσως ήταν ότι εθίστηκε στο ιντερνετ, σε βαθμό επικίνδυνο όμως. Δεν υπήρχε ώρα της ημέρας που να μην είναι συνδεδεμένος στο δίκτυο, με έμφαση σε δύο πράγματα: στις τσόντες και στον τζόγο. Οι πρώτες του έτρωγαν τα βραδυα του και οι δεύτερες τα λεφτά του – με πολύ γοργό ρυθμό…

Όταν λοιπόν κάποια μέρα του 2004 η τράπεζα του σφράγισε δύο απλήρωτες επιταγές, ο Μιχάλης κατάλαβε ότι το πράγμα δεν πήγαινε άλλο.