Ερωτική εξομολόγιση 2

Με ρωτούσες ένα σωρό πράγματα κι εγώ τι μπορούσα να πω;

Στεκόσουν μπροστά μου κι εγώ… κι εγώ μόνο την αλήθεια ήξερα να σου δείχνω… όπως όλοι, όπως όλοι οι καθρέφτες του κόσμου. Πολλές από τις φορές που σε κοίταζα αισθανόμουν πως είσαι «μόνη»… μόνη… εσύ και ο εαυτός σου, δεν θέλεις να σε πλησιάσει κανείς… εσύ θέλεις να τα βάλεις μόνο με το «δάκρυ σου»… δεν θέλεις που «δακρύζεις»… δεν θέλεις να πονάς αλλά η αβεβαιότητα σε βασανίζει, το παρελθόν σε κυριεύει.

Ίσως σκέπτεσαι όλα αυτά που άφηνες ηθελημένα να περνούν απαρατήρητα από μπροστά σου τόσα χρόνια δίνοντάς τους μικρή σημασία και αφήνοντας τα να συσσωρεύονται απραγματοποίητα στην κλίμακα του χρόνου.

Γι αυτό άσε με, άσε με να πάρω εγώ αυτό το δάκρυ, κι εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να γύρεις σιωπηλή στην αγκαλιά μου. Κι εγώ, εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου, πάντα πρόθυμος να «δέσω» τα «τραύματα σου» για να μπορέσεις να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις ξανά. Είναι τόσα πολλά όλα αυτά που θέλω να περάσω μαζί σου, τόσα πολλά αυτά που θέλω να σου πω που κυριολεκτικά χάνομαι… χάνομαι στα συναισθήματα μου.